Extra – reportages

• Reportages

  • voice_over.mp3

  Cockpit stories  

  “De zon staat laag boven de kim. Vrijwel horizontaal glijdt haar licht over de schedel van de aarde. Met de regelmaat van een klok scan ik de instrumenten die de taak van mijn uitgeschakelde evenwichtsorgaan hebben overgenomen. We vliegen met een snelheid van bijna 1000 kilometer per uur. Ik ben inactief. Verveling is een gevaar.”
   
  Een fragment uit de memoires van captain Ad Van Ommen, een Nederlandse piloot met pensioen. In een boek “Runway in Sight” beschrijft hij zijn allerlaatste vlucht, waarvan hij de bestemming zelf heeft mogen kiezen. “Over de pool naar Tokio”, heeft hij gezegd, “omdat je op de route alles tegenkomt wat een vliegersleven boeiend maakt”.
   
  PIAZZA in de cockpit dus, op zoek naar het leven van piloten en stewardessen. “Bij mij is het in elk geval heel avontuurlijk begonnen”, vertelt piloot Raf De Vylder, die er 26000 vlieguren op heeft zitten en daarmee waarschijnlijk de meest ervaren piloot in ons land is. “Ik heb leren vliegen in 1956 zonder dat mijn ouders het wisten. In die tijd werd het beroep nog vergeleken met zoiets als circusacrobaat, en mijn vader had wel wat anders met me voor. Maar ik was bezeten van de vliegerij. Ik verkocht in het geniep mijn Vespa en met dat geld nam ik vliegles. Het is een droomjob, je verdient geld, je logeert in de chicste hotels en het uitzicht vanuit de cockpit is bij momenten werkelijk sprookjesachtig. Het beroep heeft ondertussen wel mijn huwelijk gekost. En wanneer je uren over de oceaan vliegt op “auto-pilot”, slaat de verveling toe. Dan drink je liters koffie om wakker te blijven en is de glamour toch wel een beetje zoek.”
   
  PIAZZA wurmde zich in de cockpit van een vluchtnabootser, ging kijken hoe stewardessen worden opgeleid, hoe ze omgaan met vliegangst of hoe ze reageren op gijzelnemers.
   
  Annick Lesage – Piazza, Radio 1
   

  Lawines- de witte dood

  Bergen beslaan zo’n 20% van het aardoppervlak. In de Andes, de Kaukasus, de Himalaya, de Alpen en de Rocky Mountains zijn lawines dagelijkse kost. Elk jaar zijn er 100.000  in het noorden van de Verenigde Staten alleen al.

  Het diepe binnenland van Alaska. Dit is de uitgelezen plek voor wie de perfecte lawine op beeld wil vastleggen. Filmmaker Steve Kroschel heeft een beroep gedaan op lawine-experten. Ze zullen een lawine opwekken die zo gecontroleerd is dat Steve bij het filmen geen gevaar loopt.

  Pas na uren zoeken vinden ze een plek die iedereen bevalt.

  Eén camera komt in een gevoerde, deukbestendige stalen doos die pal in de baan van de lawine wordt gedeponeerd. De camera wordt zo geprogrammeerd dat hij begint te lopen precies op het moment dat de lawine in beweging komt.

  Steve vat post achter een tweede camera, op een veilige afstand van de baan die de lawine zal volgen.

  Geen twee sneeuwlawines zijn gelijk. Ook heel kleine lawines kunnen al dodelijk zijn, en de grote zijn echt monsterlijk. Ze kunnen snelheden van 350 km per uur halen en aan de voet van de berg kunnen ze nog anderhalve kilometer door razen.

  Lawines ontstaan meestal vanzelf; als een berghelling de opgehoopte sneeuw niet langer meer kan houden. En het merendeel van die lawines krijgt de mens niet te zien.

  Uit  ‘Overleven’